str.9
 
 szczegółowego zakresu i treści projektu budowlanego (Dz.U. nr 140, poz.906 z1998r).
3. Wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę obiektów o których mowa w ust.1 musi być poprzedzone wydaniem na wniosek Inwestora decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego tej inwestycji.
4. Decyzja o zatwierdzeniu projektu budowlanego jest przekazywana do wiadomości organu konserwatorskiego, który wydał opinię o której mowa w ust.1 i 2.
5. Właściwy organ Państwowej Służby Ochrony Zabytków nie może wnieść sprzeciwu do decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego o której mowa w ust.3 jeśli projekt będący przedmiotem tej decyzji jest zgodny z projektem koncepcyjnym, o którym mowa w ust.1 i spełnia warunki zawarte w treści opinii wydanej przez organ konserwatorski w odniesieniu do projektu koncepcyjnego.

§ 15
Dla obiektu wpisanego do rejestru Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków ustala się jego ścisłą ochronę konserwatorską polegającą na jego zachowaniu i konserwacji. Wszelkie działania przy tym obiekcie i w jego bezpośrednim sąsiedztwie mogą być prowadzone tylko po uzyskaniu zgody Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

§ 16
1. Na terenach w których występują obszary lub stanowiska archeologiczne wyznaczone na rysunku planu, przed przystąpieniem do działań mogących naruszyć dotychczasowy stan gruntu poniżej warstwy ornej, należy przeprowadzić archeologiczne badania wyprzedzające w zakresie uzgodnionym z właściwym terenowo organem Państwowej Służby Ochrony Zabytków.
Koszty badań o których mowa w ust.1 obciążają w całości inwestora danego terenu.

§ 17
Na całym obszarze ochrony konserwatorskiej oznaczonej na rys. planu symbolem “A” wprowadza się wymóg prowadzenia prac ziemnych naruszających stan gruntu poniżej głębokości 30 cm pod nadzorem archeologicznym
 

To wyjątkowo krótki zapis dotyczący tak istotnego obszaru jakim jest ochrona dziedzictwa kulturowego Sandomierza, z którego poza bierną ochroną niewiele wynika.

§ 11 stanowi jedynie informację, o ustanowionej strefie ochrony konserwatorskiej “A”

§ 12 jest jedynie przypomnieniem, iż należy przestrzegać powszechnie obowiązującego prawa.

§ 13 zapowiada wprowadzenie szczególnych zasad kształtowania i ochrony krajobrazu miejskiego lecz w dalszej części planu nie znajduje to żadnego odzwierciedlenia.
 

Poza tym lakonicznym stwierdzeniem brakuje rozwinięcia i określenia bardziej precyzyjnych zasad w tym zakazów i nakazów, które byłyby podstawą jednoznacznego i dającego gwarancje skutecznego posługiwania się Planem tj. prawidłowym rozwojem Miasta.

Główne kierunki ochrony wartości kulturowych to:

1. Tworzenie warunków zintegrowanej ochrony przyrody i dziedzictwa kulturowego.

2. Kształtowanie nowych wartości kulturowych i przyrodniczych Miasta.

3. Wykorzystanie istniejącego dziedzictwa w celu zwiększenia atrakcyjności inwestycyjnej i promocji turystycznej

Miasta, wzmacniającej jego szanse rozwojowe.

Ich realizacja wymaga respektowania zasad:

wynikających z istniejących przepisów prawa powszechnego:

●

   ochrony zabytków wpisanych do rejestru zabytków,

●

   ochrony stanowisk archeologicznych,

●

   ochrony zabytków ujętych w ewidencji konserwatorskiej,

●

   ochrony przyrody i krajobrazu,

●

   wynikających z przyjętego prawa lokalnego w tym także zawartych i ustanowionych w Planie.
 

W działaniach tych uwzględnić należy szczególnie zachowanie historycznego układu ulic oraz ich przekroju poprzecznego (szerokości i wysokości pierzei obrzeżnych kwartałów zabudowy, linii rozgraniczających równoważnym liniom zabudowy, zachowywać lub odtwarzać historyczne nawierzchnie jezdni, placów i chodników), oczyszczeniu skarp w obszarach przebiegu murów obronnych z ewentualnym odtworzeniem śladów fragmentów nieistniejących bram miejskich, murów i umocnień obronnych i utworzeniem być może ścieżki kulturowej.

 

Właśnie w Planie w ustaleniach ogólnych powinny się znaleźć zapisy takie jak:

W strefie ochrony konserwatorskiej “A” ustala się pierwszeństwo wymagań konserwatorskich nad wszelką prowadzoną działalnością inwestycyjną, gospodarczą i usługową.

Na obszarze objętym ochroną obowiązuje:

1.

   restauracji i rekonstrukcji historycznego układu przestrzennego wraz z ulicami, historycznymi liniami zabudowy,
    wzajemnymi zależnościami między tymi elementami, a krajobrazem i zielenią, zachowaniu i konserwacji istniejących elementów zabytkowych, na odtworzeniu ważniejszych fragmentów zniszczonych
i zniekształconych oraz na kształtowaniu nowych elementów układu przestrzennego w dostosowaniu do historycznej koncepcji urbanistycznej;